Pierwsze i najważniejsze jest, i powinno być zawsze dla ciebie, stać się, żyć i umrzeć świętym i miłym Bogu. Coś, co nie prowadzi do tego celu albo przeszkadza ci w tym, usuń z pomocą łaski Bożej!
DD I/31

Wydaje się, że to stare jak świat – wezwanie do nawrócenia skierowane jest do wielu, ale niewielu bierze to sobie do serca. Tak postąpiło przecież niejedno pokolenie. I można odnieść wrażenie, że ciągle nic się w tej sprawie nie zmienia.

Kiedy Jezus w dzisiejszej Ewangelii (por. Mt 11,16-19) mówi o „tym pokoleniu” mogłabym asekuracyjnie uznać, że chodzi o Jego czasy. Ale skoro słowo Boże jest żywe, skoro zawsze mówi tu i teraz – to znaczy, że chodzi także o aktualnie żyjących ludzi. Czyli również o mnie.

Nie wiem jak wy, ale ja z autopsji znam postawę: „i tak źle, i tak niedobrze”. Jezus ilustruje ją, posługując się obrazem „przebywających na rynku dzieci”, którym nic się nie podoba. Mieliście Jana Chrzciciela, co wzywał do pokuty i ascezy – to było źle. Macie Mnie – Księcia pokoju, wolność Królestwa i głęboką radość odkrywania życia w Bogu – też za bardzo wam nie pasuje. Zbawiciel wie jak nikt, że coś w rodzaju „buntu dwulatka” może się przytrafić każdemu – prawie czterdziestolatkom (zaczynam od siebie), prawie pięćdziesięciolatkom, ponad sześćdziesięciolatkom… I mimo to nadal powtarza – ustami Maryi, patronki Adwentu i głosem całego Kościoła w codziennej modlitwie Liturgią Godzin – że wielkie jest Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie (por. DD I/9; Łk 1,50).

Wcale nie inne było pokolenie bł. Ojca Franciszka Jordana. Żyjące w okresie szalejącego kulturkampfu, walki z Kościołem, ograniczania znacząco jego roli, preferowania obojętności na wszystko, co święte. Albo doświadczające cierpienia wojny i bolesnych myśli, które znamy z trochę późniejszej literatury: „ludzie ludziom zgotowali ten los”. Bywa, że czasy domagające się szczególnej dojrzałości, ujawniają jeszcze bardziej ten dziecięcy bunt. Sam Błogosławiony sobie napisał, że: Najbardziej nie podoba się Bogu, szczególnie u dzieci Jego łaski, niewdzięczność (DD IV/3; 6.9.1915).

A czy inaczej jest z nami? Jak jest naprawdę tutaj, dzisiaj? Jaką mamy szansę być pokoleniem „na tak”, gdy różne rzeczy ciągle targają nami jak tymi dzieciakami z rynku w Ewangelii, gdy chorujemy na przewrotność: ktoś tak, to ja inaczej; gdy nasze zachowania bywają nieadekwatne do sytuacji i często, mimo że tyle szukamy – wciąż nie znajdujemy…?

Słuchając Bożego słowa na dziś i słów bł. Franciszka Jordana – jak się okazuje aktualnych na każde czasy – można odkryć, że istnieje sprawdzony sposób bycia z Bogiem „na tak”. Na to, aby się w życiu razem z Nim odnaleźć i uznać: to jest moje miejsce, tu się zakorzeniam, tu jest moja tożsamość i tu zaczyna się moja misja. Swoją drogą, był grudzień właśnie, trzy lata przed śmiercią Ojca Założyciela, gdy sobie pisał o świętym, wybranym pokoleniu, oddanym Bożej służbie (por. DD IV/12; 19.12.1915). Kto wie – być może wtedy modlił się i za nas, byśmy stawali się żyjącymi według świętej zasady: Bogu na tak. Swoim braciom też mówił i też to było w grudniu: Nie sądźcie, że będziecie prowadzić dusze do nieba inną drogą niż Jezus, wieczna mądrość. Jeśli zatem chcecie tam prowadzić dusze nieśmiertelne, musicie iść boską drogą (por. Przemówienie do misjonarzy wyjeżdżających do Assam, 12.12.1890).

Zasłuchany w słowo bł. Franciszek od Krzyża wiedział, że aby tak faktycznie się stało, trzeba dać się zakorzenić we wcielonej Mądrości, która jest drogą. Pozwolić się prowadzić Panu, w pełni zaufać Jemu, pouczającemu w tym, co pożyteczne i kierującemu w drodze (por. Iz 48,17-19). Czerpać od Niego jak to „drzewo zasadzone nad płynącą wodą, które wydaje owoc w swoim czasie, liście jego nie więdną, a wszystko co czyni jest udane (por. Ps 1,3).  Wtedy, gdy Jezus ponownie zapyta: „Z kim mam porównać to pokolenie?”, okaże się, że „bunt dwulatka” poszedł w zapomnienie.

Błogosławiony Ojcze Franciszku, w każdym wieku dający się prowadzić przez Mądrość Bożą, wstawiaj się za nami, byśmy i my zawsze byli z Bogiem na tak i żyli według Jego upodobania.

*