Gdy pozwoli ci na to twoje zdrowie i twój spowiednik, naśladuj często kochanego Zbawiciela w tym, że przynajmniej część nocy poświęcisz samotnie na modlitwę!
DD I/135

Słysząc w Ewangelii o modlitwie Jezusa w Ogrójcu nie sposób nie pomyśleć o Ojcu Jordanie czuwającym przy Nim przez wiele godzin nocnych.

To jedna z pierwszych rzeczy, które urzekły mnie w lekturze Dziennika Duchowego Ojca Franciszka Marii od Krzyża Jordana. Te wszystkie wpisy o nocnej modlitwie. On się naprawdę modlił nocą! Więcej. On ukochał ten czas – noc, sam na sam z Bogiem, oderwany od wszystkiego (por DD II/92).

Nie mam wielkiej praktyki w nocnej modlitwie. Owszem, zdarzało się. Najczęściej w czasach studiów – decydowałam się wtedy – od czasu do czasu – na nocne adoracje w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach. Nie, nie przychodziło mi to z łatwością. Tak, towarzyszył temu kryzys i myśli: „Po co ja tu przyjechałam na tak długo, skoro głowa ciągle leci mi w dół?”. Zresztą, zdarza się i teraz, głowa leci tak samo.

Ale poza kryzysami (a może dzięki kryzysom?) nauczyłam się, że noc to czas wyjątkowy w kontakcie z Bogiem. Milkną dźwięki codzienności, jestem sam na sam z ciszą, w której zdecydowanie łatwiej usłyszeć i przyjąć Jego wezwanie. Ciemność zawsze jakoś prowadzi mnie również w głąb siebie. A podobno najgłębiej w nas jest… plan Boży. Chcę o niego pytać. Chcę go poznawać. Miałam już setki swoich świetnych koncepcji na życie. Ale zawsze okazywało się, że tylko Jego plan jest naprawdę doskonały. I właśnie na modlitwie można to odkrywać…

Wtedy – ze spadającą głową w kaplicy wieczystej adoracji w Łagiewnikach – nie znałam jeszcze Ojca Jordana, nie miałam świadomości, że krakowski Dom Słowa jest całkiem blisko od miejsca, gdzie tak „walczę” z własnymi ograniczeniami i sennością i nie wiedziałam jeszcze, że po latach – w tym Domu, u Jordana właśnie – będzie mi stopniowo odsłaniane, iż uznanie własnych ograniczeń jest „walką” najważniejszą. I wcale nie toczę jej sama.

Ojciec Franciszek, którego oczami wyobraźni widzę najczęściej na modlitwie nocą i myślę, że to jest naprawdę jego najważniejsze dziedzictwo – uczy mnie słuchać dzisiejszej Ewangelii.

Czuwanie i modlitwa – oto tajemnica. Ale nie jest to tajemnica sukcesu, bo sukces nie wchodzi tu w grę, tak jak nie wchodził w grę w misji Jezusa. To tajemnica wierności. Wierności Syna Bożego wobec woli Ojca Niebieskiego. Wierności Ojca Franciszka wobec kochanego Zbawiciela – zachwycającej i owocującej w życiu kontynuatorów jego dzieła.

Co on mi mówi, zostawiając w Dzienniku tyle notatek o nocnej modlitwie? Co mówi do mnie, pisząc: Daj dni bliźnim, weź noce na modlitwę skupienia (DD I/64); Ilekroć możesz przeznaczaj noc na modlitwę (DD I/66); Szatan niczego bardziej się nie lęka niż postów i nocnych czuwań (DD I/77); Nocna modlitwa – skarb! (DD II/68), Czas wieczorny i noc spożytkuj na modlitwę! (DD II/84)?

Bez czuwania i modlitwy można przegapić najważniejsze momenty w dziejach świata i własnego życia. Nie da się bez czuwania i modlitwy spełnić tego, do czego Jezus nas wezwał. Głowa leci ci w dół? To się ciesz, bo także w ten sposób On wyposaża cię w mądrość, masz szansę pojąć słabość ludzkiego ciała i to, że duch ochoczy może nie wystarczyć. Dziękuj, bo tak się uczysz, że modlitwa to dzieło łaski, a nie efekt twoich wysiłków. Dziełem łaski jest trwać i słuchać. Tak się zaczyna szczera odpowiedź na Boże wezwanie!

Bez czuwania i modlitwy nie nauczysz się życia ze Słowem. Tak, ono bywa walką – ale nie jest duchową siłownią. Nie wymaga działań „ponad miarę”. Tylko Bóg, nie człowiek, kocha bez miary – i dlatego we Wcieleniu przyjął na siebie ludzką miarę, by także ona została zbawiona. Dlatego Jordan pisał o nocnej modlitwie: „Ilekroć możesz…”; „Gdy coś i ktoś ci pozwoli…”. To ta pokora doprowadziła go do odkrycia: Jeśli ktoś się modli, nie ma niczego, i niech to będzie nie wiem jak wielkie i trudne, do czego nie byłby zdolny (DD II/29). Pośród własnych ograniczeń…

Piękne, nie?

No i jeszcze jedno. Być może dla Ojca Franciszka najważniejsze. Oby i dla mnie…
Bez czuwania i modlitwy można zostawić Jezusa samego w Jego męce. A kto chce być „od Krzyża” nie zostawia Zbawiciela. Ani w Jego męce, ani w swojej.