Czuję się uprawniony, by orzec, że w następstwie kontaktu z tym człowiekiem, który „przejął ogień”, teraz w wielu częściach mojej duszy noszę poparzenia. Ale się nie skarżę, uważam to za szczęście.
ks. Alessandro Pronzato, autor biografii Ojca Jordana

W dzisiejszej Ewangelii (por. J 11, 45-57) arcykapłani i faryzeusze boją się, że przez Jezusa będą mieć kłopoty. Postanawiają pozbyć się Go. I chcą tak zrobić… dla świętego spokoju. Uświadamiam sobie nagle, że swego czasu Ojciec Franciszek Jordan także mnie wyrwał z mojego świętego spokoju. Życie bez niego było zdecydowanie prostsze.

Kalkulacja arcykapłanów i faryzeuszów też była dość prosta: jeśli pozostawią Jezusa przy życiu, może się zrobić niewesoło; jeśli Go zabiją, pozbędą się problemu. Jego śmierć miała być szybkim i łatwym rozwiązaniem. Bez znaczenia było, że na nią nie zasługiwał. Bez znaczenia, że zrobił niejedno i niejednemu przywrócił nadzieję. To się nie liczyło. Liczył się święty spokój. Zresztą, do dziś tak bywa, że łatwo święty spokój wygrywa z mądrością i dobrocią. Boleśnie łatwo…

Przeżywam swoje życie w towarzystwie Ojca Franciszka od Krzyża Jordana od jakiś dwóch lat. Ani to mało, ani dużo. Ale wystarczająco, by zmieniło się we mnie więcej, niż kiedykolwiek mogłam przypuszczać.

Dwa lata temu miałam swój święty spokój.

Miałam swoją modlitwę – taką, a nie inną, wcale nie zajmującą zbyt długo, zaakceptowaną jaka jest, bez pielęgnowania pragnienia, by była głębsza, bardziej wierna, wytrwała. No, przecież się modlę, o co chodzi?

Miałam swój kontakt ze słowem Bożym. Niby systematyczny, niby codzienny. Niby. Bo to codzienne siadanie nad Biblią wcale nie musiało prowadzić do Słowa. Do myśli – tak, ale częściej moich, niż Bożych.

Miałam swoje życie sakramentalne – wychuchane i wydmuchane, uznane za tak nieutracalne, że aż stało się oczywiste. Jak wiadomo – do oczywistości łatwo się przyzwyczaić. I nawet już nie tęsknić za tym, o co chodzi naprawdę. A raczej – o Kogo.

Miałam swoje lektury duchowe, czytane od czasu do czasu i odkładane za każdym razem, gdy poruszały i… naruszały moją bazę przyzwyczajeń i przekonań, przyjętych za pewne i najlepsze na świecie.

Miałam swoje relacje – bliższe i dalsze – pielęgnowane bardziej lub mniej, w których nie bardzo umiałam zobaczyć najpierw Boga, a potem drugiego człowieka. Ale za to całkiem wyraźnie widziałam siebie.

Miałam swoje obowiązki – zawsze największe, swoje plany – najbardziej rozwojowe i swoje pomysły – niezmiennie doskonałe.

Miałam swoje cierpienie – na które nijak szło się zgodzić, bo przecież przeszkadza, bo utrudnia, bo uniemożliwia mi wielkie rzeczy.

I pojawił się Jan Chrzciciel Jordan – biedak z Gurtweil, o wiele mniejszego, niż moje miasto rodzinne. Po ludzku – facet bez perspektyw, po Bożemu – człowiek z perspektywą szeroką na cały świat. Franciszek od Krzyża – pokazujący wszędzie i wszystkim, jak wiele rośnie w cieniu krzyża (por. DD I/163).

Z marzeniami, których nie odrzucił, mimo licznych trudności w ich realizacji (por. DD I/122).
Z modlitwą, której nie przerwały nawet noc i wielkie kryzysy duchowe (por. DD I/64).
Z miłością do Słowa, które mówiło całym jego życiem (por. DD I/145).
Z Eucharystią, której pragnął nie tylko przed ołtarzem (por. DD I/8).
Z lekturami duchowymi, których nie zmieniał bez ważnego powodu (por. DD I/140).
Z relacjami, za które gotów był umrzeć (por. DD I/200).
Z wiernością obowiązkom, choćby były najzwyklejsze, albo szczególnie uciążliwe (por. DD II/20).
Z planami wyznaczanymi planem Bożym, a nie osobistą koncepcją (por. DD I/11).
Z pomysłami, które miały prowadzić do dwóch celów: chwały Bożej i zbawienia bliźniego (por. DD I/192).
Z pokorą, która uformowała go do wdzięcznego przekonania, że wszystko, co dobre – jest dziełem Boga (por. DD I/151).
Z cierpieniem, które uczynił apostolatem. Wielkim apostolatem (por. DD Ostatnie słowa).

Pojawił się ten niespoczywający nigdy biedak z Gurtweil i wyrwał mnie z mojego świętego spokoju, zapraszając do nowego życia. Do życia takiego, które nie może iść na kompromis z moim starym życiem. Trochę jak dziś: „uczyńcie sobie nowe serce i nowego ducha”…

Pojawił się i nie tylko dzisiaj mnie zapytał: gdzie jesteś w Ewangelii?

Gdzie jestem?
Czy odnajduję się w tych Żydach, co uwierzyli w Niego?
A może w arcykapłanach, którzy nie chcieli, by On dalej czynił znaki, właściwie – aby po prostu sam był znakiem? No bo jeśli Jezus będzie serio w moim życiu takie rzeczy robił, to gdzie ja skończę? Co się stanie z tym, co teraz uważam za „święte” w mojej codzienności?
A może jestem w Kajfaszu i doradzam innym, że lepiej zrezygnować z Jezusa, niż ze wszystkiego, co się w życiu polubi, lub do czego się przywyknie?
Albo w tych ludziach, co przyszli na święto do Jerozolimy i szukali Jezusa w świątyni, ale nie potrafili Go znaleźć?
A może w ogóle się nie zastanawiam, czy jestem w Ewangelii, bo sobie dość wygodnie i po swojemu żyję, stawiając na święty spokój, zamiast na świętego Boga?

Pojawił się ten biedak z Gurtweil – wielki pasjonat dobroci i miłości Zbawiciela i zapytał:

Gdzie jesteś w słowie Bożym? Dziś, jutro, potem? Czy je czytasz, czy słuchasz? Czy w nim – i nim – żyjesz?
Gdzie jesteś w modlitwie? Czy naprawdę klęczysz przed Bogiem, czy tylko przed swoim lękiem, albo samotnością? Oddajesz hołd Bogu, czy własnym nawykom religijnym? Czy gdy się modlisz – spotykasz się z Nim, czy ze swoim zmęczeniem i rozproszeniem?
Gdzie jesteś w sakramentach, które przyjmujesz? Czy ze świadomością wchodzisz na drogę do wieczności, czy po prostu idziesz drogą codziennie uczęszczaną? Czy tęsknisz do nieba, czy tylko do kościoła?
Gdzie jesteś w relacjach, w które wchodzisz? Czy umiesz być na drugim planie i w kochającym spojrzeniu drugiego człowieka dostrzegasz, że przecież nie ty te więzi zawiązujesz? Że zaczynają się od milczenia i słuchania, bo są dziełem Słowa, a nie twoim?
Gdzie jesteś w twoich pobożnych pasjach i zadaniach? Na drodze poznawania jedynego i prawdziwego Boga (por. DD I/83), czy fałszywej samorealizacji, z Bogiem gdzieś w tle?
Gdzie jesteś w cierpieniu, którego doznajesz? Decydujesz się na ofiarę, czy ledwo na uznanie, że skoro już cierpienie jest, no to trudno, niech będzie?

Pojawił się ten biedak z Gurtweil, ojciec wielu – w habitach i bez – i codziennie pyta:
Gdzie ty jesteś, dziecko?

Tak, życie bez Jordana było prostsze.
Ale z Jordanem jest całkiem nowe.
I o wiele, o wiele szczęśliwsze.

*

Cytowane u góry wpisu słowa z książki ks. Alessandro Pronzato poprzedzają ostatnie zdanie jego noty osobistej, zamieszczonej na końcu biografii Franciszka Marii od Krzyża Jordana: Nie możesz spocząć. Ojciec Jordan. Ten, który przejął ogień i rozpalił serca milionów.
To jego ostatnie zdanie i dla mnie ma bardzo osobisty wymiar.
Ośmielam się wpisać je tutaj jak własne:

A zatem czuję się zobowiązana podziękować jemu [Jordanowi] i tym, którzy skłonili mnie do poznania go bliżej.
#NaszWielkiPostzJordanem