Módl się usilnie z największą pokorą i największą ufnością do Boga Wszechmocnego! Panie, pomóż mi! Powstań i przyjdź mi z pomocą!
DD II/83-84

Czytam dziś w Ewangelii o zagubionej owcy i myślę sobie: chcieć szukać – to pokora. Chcieć być odnalezionym – to także pokora. Wreszcie – uznać, że się jest zgubionym i samemu nie da się rady – to też pokora. Bez pokory – zagubionego i szukającego – nie da się powrócić do życia z Bogiem.

Maryja jest naszą Matką, Matką naszej rodziny! Z pokorą uciekajcie się do Niej we wszelkich potrzebach, a Ona wyprosi wam łaskę!
12. rocznica założenia Zgromadzenia 8.12.1893

Dziś – 8 grudnia – spotykają się dwie historie. Obie są ciche i pokorne. Obie mają swoje miejsce i bohaterów. Obie łączą się ze sobą, choć są odległe czasowo od siebie. I obie zmienią bieg historii.

Pokora oznacza, że chcemy być traktowani tak, jak na to zasługuje nasza małość, i że sami też tak siebie traktujemy.
Przemówienie do sióstr 9.06.1899

Druga Niedziela Adwentu daje nam towarzysza adwentowej drogi. To patron bł. Jordana, jego imiennik. Imię chrzcielne Franciszka od Krzyża to przecież Jan Chrzciciel. Ten, z którym przeżywamy każdy Adwent.

Pokora [jest] podstawą wielkiej świętości, wielkich dzieł, pozwala dokonać wiele dla nas i dla zbawienia dusz.
Kapituła 9.06.1899

Zawsze, gdy w Adwencie przychodzi pora na tę Ewangelię (por. Mt 9,35-10,1.5.6-8) myślę sobie, że jest prawie jak program bł. Franciszka Jordana. Jak droga, na której odkrywam „jak działa” jego dzieło ratowania wszystkich.

Im większa budowla, tym głębszy fundament, im wyższe powołanie i zadanie, tym głębszy fundament i tym większa pokora; jeśli tak nie jest, to budowla zawali się.
Kapituła 24.05.1901

Znamy dobrze opowieść Jezusa o budowaniu domu na piasku i skale, i o burzy, która ujawnia, jak najlepiej należy to zrobić. No właśnie – burza w dzisiejszej Ewangelii (por. Mt 7,21.24-27) nie tyle burzy, ile odsłania prawdę, czyli pyta o pokorę. Sprawdza, na czym człowiek budował.

A zatem pokora! Musicie się modlić z wielką pokorą i ze świadomością naszej nędzy, a z drugiej strony z wielką ufnością.
Kapituła 15.07.1898

On wie, że mało mamy – usłyszałam kiedyś na kazaniu w swojej parafii. Nie pamiętam, czy to też było w Adwencie i czy dotyczyło dzisiejszej Ewangelii. Ale te słowa we mnie zostały. I przypominają mi się zawsze, gdy czytam o tym, że Jezus nie chce puścić zgłodniałych, by nie zasłabli w drodze.

Najpierw pokora, cnota! Wiedza przyjdzie sama, bądźcie o tym przekonani.
Kapituła 25.09.1896

Słuchając dzisiejszej Ewangelii o rozradowanym w Duchu Świętym Jezusie i o prostaczkach, przed którym zostały objawione sprawy najważniejsze, znów przypominam sobie tę oczywistość: Bóg przerasta nasze rozumowanie.

Powinna was ożywiać pokora, troska o dusze.
Kapituła 9.12.1898

Bezsilność i moc. Pogaństwo i wiara. Determinacja i zachwyt. To wszystko wydarza się w dzisiejszej Ewangelii (por. Mt 8,5-11). „Powiedz tylko słowo” – mówi dziś setnik do Jezusa, prosząc go o uzdrowienie swojego sługi. Tyle wystarczy.

Wszystko (…) zaczyna się dobrze, gdy na początku stoją akty pokory.
DD I/64

Przyznam się od razu – celowo brakuje w cytacie powyżej jednego słowa. Chodzi o słowo „wielkie”. Bo tak napisał sobie bł. Jordan w Dzienniku Duchowym: wszystko wielkie zaczyna się dobrze… Chyba się boję tak myśleć o tym – kolejnym już – codziennym pisaniu – spotkaniu Słowa Bożego z myślami bł. Franciszka Marii od Krzyża Jordana. Czy to okaże się wielkie? Nie wiem. Jeśli tak, to przecież nie za moją sprawą.