A zatem na pierwszym miejscu pokora, magna humilitas! Przez nią sprowadzamy na siebie łaskę Bożą. Znacie ten przykład: podobnie jak doliny zbierają deszcz, tak pokorni łaskę. Woda nie pozostaje w górach i odwrotnie: magna, magna humilitas!
Kapituła z 5.02.1897

To piękne, że w ostatni dzień Adwentu z Jordanem Słowo Boże mówi kantykiem Zachariasza – czyli modlitwą uwielbienia za Jana Chrzciciela. Za tego, który całe życie oddał, by prowadzić innych do Zbawiciela.

Słowa Zachariasza zapisane przez św. Łukasza (por. Łk 1,67-79) i powtarzane w codziennej modlitwie Kościoła w Liturgii Godzin są najlepszym podsumowaniem ostatnich dni. Adwent zawsze jest drogą. Zachariasz z małym Janem na rękach też miał drogę do pokonania. Od milczenia do głoszenia, od oczekiwań i rozczarowań po niespodziewany dar syna. Dar będący znakiem, że historia jest większa niż jego całe życie.

Chociaż Zachariasz widzi swoje małe niemowlę – przez to dziecko widzi Boga działającego cuda zbawienia. Widzi spełnienie obietnic danych ojcom. Widzi misję syna – poprzednika Mesjasza. Widzi Słońce wschodzące z wysoka, które zwycięża ciemność grzechu i śmierci. Czy widzi dlatego, że po utracie zdolności mowy została mu już tylko najpierw pokora, która – z czasem – nie tylko rozwiązała mu język, ale i otworzyła oczy?

Niech pokora otwiera nam oczy na to, że On – obiecany Mesjasz, zapowiadany przez Jana Chrzciciela jest zbawczą mocą dla uciemiężonych i zagubionych. Na to, że On jest znakiem miłosierdzia i samym miłosierdziem, znakiem wierności i dowodem tego, że Bóg o nas pamięta. Na to, że On jest odwagą zalęknionych i obietnicą wolności; słońcem dla pogrążonych w każdej nocy, światłem dla tych, których zniewoliły ciemności, życiem dla tych, którzy sami sobie zadają śmierć.
Jeśli czegokolwiek nauczyłam się od bł. Franciszka Jordana, nie tylko w tym Adwencie – to właśnie tego.

Choć Mesjasz przyjdzie jako Dziecko, wszystko, co mówił o Nim Zachariasz, jest prawdziwe. Niech pokora otworzy nam oczy i zbiera dla nas tę łaskę. Tak właśnie Bóg spełnia swoje obietnice.

*

Hej, ludzie prości, Bóg z nami gości,
Skończony czas niedoli.
On daje Siebie, chwała na Niebie,
Pokój wam dobrej woli.