Ufajcie i miejcie nadzieję na pomoc z nieba!
Kapituła 1.04.1898

W dzisiejszej Ewangelii zatrzymuje mnie fakt przynoszenia do Jezusa tych, którzy sami nie mogą do Niego przyjść. Nie mogą, bo są chromi i nie chodzą, nie mogą bo są niewidomi i Go nie widzą… Potrzebują kogoś, kto ich „położy u nóg Jego”.

Dalej działa już sam Jezus: uzdrawia i karmi tłumy będące przy Nim, zatroskany, by cztery tysiące osób nie zasłabło w drodze. Działa, ale włącza w swoje działanie uczniów, którzy z Jego rąk przekazują dalej cudownie rozmnożony chleb i ryby (por. Mt 15,29-37).

Czy można przeczytać ten tekst w kluczu nadziei?

Często się mówi „nieść komuś nadzieję”. Ewangelia na dziś pokazuje mi, co to właściwie znaczy. Nieść komuś nadzieję to przynieść tego kogoś do Jezusa. Bo to On – Jezus jest Nadzieją, jak wielokrotnie powtarzał bł. Franciszek Maria od Krzyża Jordan: Panie, nie zapominaj o ubogim, który jest w okropnej opresji! Ty jesteś moją nadzieją i moją ufnością. Należę do Ciebie. Należę do Ciebie. Kieruj mną, broń mnie! (DD II/33). To Jezus może nadzieją wypełnić życie, które wydawało się naznaczone pustką wywołaną przez chorobę, izolację, głód. To On dalej „niesie” to życie, ale chce, aby inni ludzie też chcieli je jakoś nieść, czyli umieli zaangażować się w troskę o czyjąś egzystencję. Zawsze mnie to zachwyca w Bogu: może wszystko sam, a jednak chce naszego udziału.

Początkiem nadziei niesionej innym jest umiejętność zrozumienia sytuacji i współczucie. Jeśli braknie umiejętności widzenia potrzebujących, żadne dobro się nie urodzi. Kto nie widzi, ten nie pomoże. Jezus nikogo – ani chorych, ani tych, którzy ich do Niego „przetransportowali” – nie zostawia bez pomocy. W ten sposób uczy swoich uczniów zauważać potrzeby ludzi. Uczy ich widzieć, komu i w czym trzeba pomóc. Tak się „niesie” drugiego człowieka. Tak się niesie światu nadzieję.

*

Dzieła miłosierdzia są również dziełami nadziei, które budzą w sercach uczucia wdzięczności.
Papież Franciszek, Spes non confundit. Bulla ogłaszająca Jubileusz zwyczajny roku 2025.